بسم الله الرحمن الرحیم                 

دوکوهه سال ها با شهدا زیسته است ، با بسیجی ها ، و از آنها روح گرفته است ، روحی جاودانه .

گفتید جا دارد که دوکوهه مزار عشاق باشد ، زیارتگاه عشاقی که از قافله شهدا جامانده اند.

دوکوهه ، تو یک پادگان نیستی ، تو قطعه ای از خاک کربلایی ، چرا که یاران عاشورایی سید الشهدا را به قافله او رسانده ای.

دو کوهه حرم راز است و پاسداران حریم آن شهدایند، شهدایی که در آن نماز شب اقامه کرده اند و با خدا راز گفته اند ، شهدایی که در حسینیه ، چشم مکاشفه بر جهان غیب گشوده اند.

دو کوهه بامن سخن بگو ، ای آشنای سروهای سربدار، روبروی تو آرامش عمیقی است برای التیام زخم هایم با تو که می نشینم ، تنهایی را فراموش می کنم و زمزمه یا زهرای بسیجیان را در نگاهت می خوانم، دوکوهه ، ای یادگار حاج همت ، ای صبور غریب ، ای عطر بسیجیان پیچیده در تنت ، در آن روزگار علی(ع) با چاه درد دل می کرد اینک و در این روزگار ما نیز با تو بازگو می کنم دلتنگی هایمان را . ما را دریاب دوکوهه.

رزمنده دو کوهه – ناصر ملکی